Hij gaat naar Zweden. Vrienden van mij wonen daar en die waren er helemaal verliefd op. Dan wordt hij ook echt gebruikt, bij mij staat hij te verstoffen.
Mijn 3e werkstuk - het voetenbankje
- Onderwerp starter Leeuw01
- Startdatum
Ik zal je eens een leuk verhaal vertellen wat mijn kijk op ambacht ondermeer gevormd heeft.
Toen ik na mijn opleiding aan, wat nu het huidige HMC Amsterdam is, naar de Design Academie Eindhoven ging, destijds nog academie industriële vormgeving, had ik een Belgische docent die erg gehecht was aan ambacht en materiaal.
Hij kwam tijdens een les binnenstappen met een kistje vieze, grijze brokken steen die er hoekig en scherp uit zagen.
“Zo, dit is de zwartste steen ter wereld” zei hij.
“Yeah right!” Dachten wij.
De opdracht was om die steen handmatig te schuren en te polijsten tot hij echt diep zwart zag.
Ik heb hem vervloekt! Dagen en nachten lang schuren met watervast schuurpapier van heel grof naar super fijn. Maar gaandeweg ontdekte ik dat het inderdaad steeds zwarter en glimmender werd.
Halfweg die processie werd ik dus fanatieker en fanatieker, het moest nóg zwarter, nóg glimmender!
Het resultaat heb ik en koester ik nog steeds. Het heeft me geleerd om echt in het materiaal te duiken en om te proberen er alle schoonheid uit te halen die het in eerste instantie verhulde.
Geloof me: als je binnenkort je kistje of koffertje met zwaluwstaarten moet gaan maken op je opleiding ga je ook vloeken. “Waarom moet ik dit met de hand doen?! Er zijn toch machines!!”
Maar je leert ook met die opdracht om in het materiaal te duiken en de voldoening wordt om een perfect sluitende zwaluwstaart verbinding te maken, eerste, waar je de rest van je carrière trots op blijft
Sorry als dit wat moralistisch overkomt.
Toen ik na mijn opleiding aan, wat nu het huidige HMC Amsterdam is, naar de Design Academie Eindhoven ging, destijds nog academie industriële vormgeving, had ik een Belgische docent die erg gehecht was aan ambacht en materiaal.
Hij kwam tijdens een les binnenstappen met een kistje vieze, grijze brokken steen die er hoekig en scherp uit zagen.
“Zo, dit is de zwartste steen ter wereld” zei hij.
“Yeah right!” Dachten wij.
De opdracht was om die steen handmatig te schuren en te polijsten tot hij echt diep zwart zag.
Ik heb hem vervloekt! Dagen en nachten lang schuren met watervast schuurpapier van heel grof naar super fijn. Maar gaandeweg ontdekte ik dat het inderdaad steeds zwarter en glimmender werd.
Halfweg die processie werd ik dus fanatieker en fanatieker, het moest nóg zwarter, nóg glimmender!
Het resultaat heb ik en koester ik nog steeds. Het heeft me geleerd om echt in het materiaal te duiken en om te proberen er alle schoonheid uit te halen die het in eerste instantie verhulde.
Geloof me: als je binnenkort je kistje of koffertje met zwaluwstaarten moet gaan maken op je opleiding ga je ook vloeken. “Waarom moet ik dit met de hand doen?! Er zijn toch machines!!”
Maar je leert ook met die opdracht om in het materiaal te duiken en de voldoening wordt om een perfect sluitende zwaluwstaart verbinding te maken, eerste, waar je de rest van je carrière trots op blijft
Sorry als dit wat moralistisch overkomt.
Nee hoor, is niet moralistisch. Wat een mooi verhaal. Juist dat materiaal doorgronden is waar ik van hou. Op de opleiding is er geen ruimte voor, maar ik wil gewoon weten hoe een boom is opgebouwd. Wat voor soorten hout het oplevert, hoe het op verschillende manieren gezaagd kan worden en hoe je dat herkent. Hoe de nerf loopt, dat voelen. Wat de werking van hout is, waar je rekening mee moet houden. Op de school is daar geen tijd voor. Ik lees daar nu boeken over, ik hou juist van die verdieping. Niet een truukje leren, maar snappen waarom je iets doet.Ik zal je eens een leuk verhaal vertellen wat mijn kijk op ambacht ondermeer gevormd heeft.
Toen ik na mijn opleiding aan, wat nu het huidige HMC Amsterdam is, naar de Design Academie Eindhoven ging, destijds nog academie industriële vormgeving, had ik een Belgische docent die erg gehecht was aan ambacht en materiaal.
Hij kwam tijdens een les binnenstappen met een kistje vieze, grijze brokken steen die er hoekig en scherp uit zagen.
“Zo, dit is de zwartste steen ter wereld” zei hij.
“Yeah right!” Dachten wij.
De opdracht was om die steen handmatig te schuren en te polijsten tot hij echt diep zwart zag.
Ik heb hem vervloekt! Dagen en nachten lang schuren met watervast schuurpapier van heel grof naar super fijn. Maar gaandeweg ontdekte ik dat het inderdaad steeds zwarter en glimmender werd.
Halfweg die processie werd ik dus fanatieker en fanatieker, het moest nóg zwarter, nóg glimmender!
Het resultaat heb ik en koester ik nog steeds. Het heeft me geleerd om echt in het materiaal te duiken en om te proberen er alle schoonheid uit te halen die het in eerste instantie verhulde.
Geloof me: als je binnenkort je kistje of koffertje met zwaluwstaarten moet gaan maken op je opleiding ga je ook vloeken. “Waarom moet ik dit met de hand doen?! Er zijn toch machines!!”
Maar je leert ook met die opdracht om in het materiaal te duiken en de voldoening wordt om een perfect sluitende zwaluwstaart verbinding te maken, eerste, waar je de rest van je carrière trots op blijft
Sorry als dit wat moralistisch overkomt.
Buiten school verzin ik klussen om meer vlieguren te maken. Op Koningsdag een eikenhouten voetenstoof voor 50 cent op de kop getikt. Hij zag er niet uit. Ik heb hem voorzichtig helemaal uit elkaar gehaald, om te zien hoe hij in elkaar zat. De potloodstrepen van de maker kwam ik nog tegen. Helemaal schoon gemaakt, echte beschadigingen gerestaureerd, waarbij ik vanzelf tegen zaken aanliep. Vloeibaar hout tinten trokken allemaal wat rood op, kleuren gemengd, was nog niet mooi. Op een gegeven moment wat eikenhout zaagsel uit een pot gehaald en gemengd met wat houtlijm. Plastic er strak over en ik had wel de juiste kleur. Daarna alle onderdelen geschraapstaalt en hem in de matte, transparante Skylt 5510 lak gezet en weer in elkaar gezet. Een wereld van verschil. Zo gaandeweg leren daar hou ik van, maar dat valt buiten het curriculum van een school.
Ik weet zeker dat degene die die ambacht beoefenen het niet met je eens zijn en je bij hun eigen werkstukken ook op tientallen "fouten" kunnen wijzen.
Misschien de Europese en Amerikaanse makers, maar de Japanners zeker niet. Heel simpel, steek je een hoek van een latje niet goed af, dan blijf je hem net zo lang opnieuw doen tot hij wel goed is. De Shokugei Gakuin in Toyama laat al zijn studenten wekelijks uren oefenen met het maken van rechte zaagsnedes in hout en het zagen van 45 graden hoek uit de hand, puur om die skill te behouden en nog verder te ontwikkelen. Zelfs de docenten en vergevorderde makers van Kumiko doen dit nog wekelijks. Het is een discipline waar ik van hou en waarmee je kunt streven naar perfectie. Ik versnij liever 10 latten of doe er uren over om het te krijgen zoals ik het wil, dan dat ik er een lat in stop die niet helemaal goed is. Niet goed is gewoon niet goed genoeg. Zeker bij Kumiko een mm of halve mm te schuin en je hebt een kier in je patroon en dat zie je direct.
Laatst bewerkt:
Er is niks zo mooi om met de hand perfecte verbindingen te maken,met zwaluwstaarten heb ik niet veel moeite meer maar met Japanse verbindingen is het een ander verhaal.Al hoewel ik deze ook al aardig onder de knie heb.Bij vragen kan ik terug vallen op 2 oude rotten,een restaurateur en een orgelbouwer.Ga binnenkort een beits maken in palissander kleur heb ik nodig voor een kastje.Mooi om te lezen dat je de ambachtelijke kant op gaat.Ik zal je eens een leuk verhaal vertellen wat mijn kijk op ambacht ondermeer gevormd heeft.
Toen ik na mijn opleiding aan, wat nu het huidige HMC Amsterdam is, naar de Design Academie Eindhoven ging, destijds nog academie industriële vormgeving, had ik een Belgische docent die erg gehecht was aan ambacht en materiaal.
Hij kwam tijdens een les binnenstappen met een kistje vieze, grijze brokken steen die er hoekig en scherp uit zagen.
“Zo, dit is de zwartste steen ter wereld” zei hij.
“Yeah right!” Dachten wij.
De opdracht was om die steen handmatig te schuren en te polijsten tot hij echt diep zwart zag.
Ik heb hem vervloekt! Dagen en nachten lang schuren met watervast schuurpapier van heel grof naar super fijn. Maar gaandeweg ontdekte ik dat het inderdaad steeds zwarter en glimmender werd.
Halfweg die processie werd ik dus fanatieker en fanatieker, het moest nóg zwarter, nóg glimmender!
Het resultaat heb ik en koester ik nog steeds. Het heeft me geleerd om echt in het materiaal te duiken en om te proberen er alle schoonheid uit te halen die het in eerste instantie verhulde.
Geloof me: als je binnenkort je kistje of koffertje met zwaluwstaarten moet gaan maken op je opleiding ga je ook vloeken. “Waarom moet ik dit met de hand doen?! Er zijn toch machines!!”
Maar je leert ook met die opdracht om in het materiaal te duiken en de voldoening wordt om een perfect sluitende zwaluwstaart verbinding te maken, eerste, waar je de rest van je carrière trots op blijft
Sorry als dit wat moralistisch overkomt.
De uitdaging met de zwaluwstaarten mag ik nog aangaan.
Ik ben heel benieuwd hoe ik dat ga ervaren. Wat fijn dat je kan terugvallen op 2 oude rotten, dan leer je het vak in mijn beleving het beste. Ik wil mij graag specialiseren in Kumiko en meubelrestauratie en zou heel graag stage lopen bij een restaurateur. Mijn school doet niet aan stages en de meeste van mijn medestudenten gaan richting de interieurbouw en jachtbouw. Het oude leerling-meester principe vond ik altijd mooi, maar vindt maar een ambachtelijk meubelmaker die plek heeft voor een stagiair. De meeste zijn eenpitters.