Zoals al verteld in mijn voorstel draadje wonen wij in een mooi dertiger jaren huis tegen het centrum van de stad. Voor een stadstuin hebben we een redelijk grote achtertuin, maar nu ook weer niet zo groot, dat er een joekel van een werkplaats in past. We hebben geen garage. Alleen een fietsenschuurtje. Een werkplaats waar ik in de winter ook kan werken heb ik echter wel altijd gemist. Houtbewerkingsprojecten daarom veelal buiten op de tuintafel gedaan of elders. In de jaren, dat ik op mijn vrije vrijdag in de leer was bij Ineke van der Blom, meubelmaker, kon ik mij uitleven in haar werkplaats met alle grote machines.
In mijn huidige werk op een Praktijkschool heb ik zo nu en dan gebruik gemaakt van de machinale die we daar hebben. En verder dus op de grote massieve tuintafel. Maar dan moet het wel mooi weer zijn.
Nu ik deze zomer met pensioen ga, kwam ik tot de conclusie, dat de slaapkamer/ hobbyruimte en de tuintafel niet meer voldoende waren voor mijn toekomstplannen. Zo ontstond het idee, om de fietsenschuur te verbouwen.
Het is een klein schuurtje met als binnenmaten 2,20 bij 3,40. Voldoende voor fietsen, tuingereedschap en opslag. Voor mijn plannen net iets te klein.
Nu is de tuin ontworpen inclusief de maten van deze schuur. Ik wilde niet te veel ingrijpen in dit ontwerp. Dus uitbreiding is maar beperkt mogelijk.
Te beginnen met de hoogte. Het was een schuurtje met een asbest golfplaten lessenaarsdak. Dat moet er in de toekomst toch af, dus dat dan nu meteen, want dan kan ik de hoogte in. Zo zag de schuur er in februari nog uit.
De eerste stap de schuur leegmaken en al het materiaal opslaan. Wat niet nat mocht worden onder een dekkleed.
Vervolgens de asbest golfplaten verwijderd en volgens de regels keurig ingepakt ingeleverd bij de gemeentelijke stortplaats.
Nu staat dit schuurtje op een houten ringfundering met een paar poeren verankerd in de zeeklei een paar decimeters onder de tuinaarde. Het is typisch zo’n schuurtje van een schuurtjesbouwer uit de Friese wouden. Dat is al weer meer dan 30 jaar geleden. Aangeleverd in panelen en in een dag samen met mijn vader geplaatst. Later de schuur bij de herinrichting van de tuin op een andere plaats herbouwd, waarbij hij zelfs iets kleiner werd en de ingang op een andere plaats kwam.
De schuur was na 20 jaar echter wel verzakt. Dus de panelen van de ringfundering losgemaakt en met een boerenkrik geprobeerd de zaak weer zo waterpas mogelijk te krijgen. Helemaal is dat niet gelukt. Door het verzakken zijn die panelen natuurlijk ook niet meer haaks. Die krijg je met liften niet meteen weer in de oorspronkelijke vorm. Op een zeker moment, laat je het dan ook op aanvaardbare marges. In een bepaalde hoek heb ik er wel tot zo’n 8 cm blokjes onder moeten leggen.
In mijn huidige werk op een Praktijkschool heb ik zo nu en dan gebruik gemaakt van de machinale die we daar hebben. En verder dus op de grote massieve tuintafel. Maar dan moet het wel mooi weer zijn.
Nu ik deze zomer met pensioen ga, kwam ik tot de conclusie, dat de slaapkamer/ hobbyruimte en de tuintafel niet meer voldoende waren voor mijn toekomstplannen. Zo ontstond het idee, om de fietsenschuur te verbouwen.
Het is een klein schuurtje met als binnenmaten 2,20 bij 3,40. Voldoende voor fietsen, tuingereedschap en opslag. Voor mijn plannen net iets te klein.
Nu is de tuin ontworpen inclusief de maten van deze schuur. Ik wilde niet te veel ingrijpen in dit ontwerp. Dus uitbreiding is maar beperkt mogelijk.
Te beginnen met de hoogte. Het was een schuurtje met een asbest golfplaten lessenaarsdak. Dat moet er in de toekomst toch af, dus dat dan nu meteen, want dan kan ik de hoogte in. Zo zag de schuur er in februari nog uit.
De eerste stap de schuur leegmaken en al het materiaal opslaan. Wat niet nat mocht worden onder een dekkleed.
Vervolgens de asbest golfplaten verwijderd en volgens de regels keurig ingepakt ingeleverd bij de gemeentelijke stortplaats.
Nu staat dit schuurtje op een houten ringfundering met een paar poeren verankerd in de zeeklei een paar decimeters onder de tuinaarde. Het is typisch zo’n schuurtje van een schuurtjesbouwer uit de Friese wouden. Dat is al weer meer dan 30 jaar geleden. Aangeleverd in panelen en in een dag samen met mijn vader geplaatst. Later de schuur bij de herinrichting van de tuin op een andere plaats herbouwd, waarbij hij zelfs iets kleiner werd en de ingang op een andere plaats kwam.
De schuur was na 20 jaar echter wel verzakt. Dus de panelen van de ringfundering losgemaakt en met een boerenkrik geprobeerd de zaak weer zo waterpas mogelijk te krijgen. Helemaal is dat niet gelukt. Door het verzakken zijn die panelen natuurlijk ook niet meer haaks. Die krijg je met liften niet meteen weer in de oorspronkelijke vorm. Op een zeker moment, laat je het dan ook op aanvaardbare marges. In een bepaalde hoek heb ik er wel tot zo’n 8 cm blokjes onder moeten leggen.
Laatst bewerkt:
