In (veruit) de meeste gevallen geldt dat in reclame nano=snake oil. Sommige 'nano' additieven aan producten zijn zinvol (zo waren de silicium carbide 'whiskers' die een jaar of 20 geleden kortstondig 'hip' waren in composietmaterialen - zoals koolstofvezel hengels - nanomateriaal avant la lettre, maar goldt ook toen al dat de voordelen niet opwogen tegen de kosten, en zijn een zachte dood gestorven); veel nano-additieven zijn oude bekenden, opnieuw gelabeled omdat ze toevalig aan de kwalificatie voor nano-afmetingen voldoen (zoals het witte pigment titaandioxide in bijvoorbeeld cosmetica, waarvan een belangrijk deel van de poederdeeltjes afmetingen in de 'officiele' nanoklassificatie hebben: <0.1 micrometer), en veel nano-additieven zijn pure 'resinit' (zoek maar op: baardwekend resinit in, ik meen, Castello scheerzeep), bijvoorbeeld het nano-zilver waar Samsung mee adverteerde (en waar ze hoop ik erg voor op de vingers getikt zijn omdat het ging om desinfecterende werking van iets dat geen toelating had als desinfectans).
Nano in promotioneel proza dus altijd met 20 korreltjes zout nemen...