Tevredenheid over je werkstukken?

[Houthasses]

Een quote van Heckemann die heel herkenbaar is voor me, en wellicht voor veel meer houtbewerkers:

Er zitten wel meer foute dingen in; ik ben kritischer dan de gebruiker.

Erg herkenbaar... Ik zie foutjes in mijn eigen werk die de gebruiker niet ziet of absoluut niet erg vind. Zelfs de foutjes die niet zichtbaar zijn irriteren me (onderkant tafelblad niet perfect afgewerkt) want ik WEET dat de fout er zit, ook al issie niet zichtbaar. Nooit tevreden, moet altijd weer beter. Wordt wel eens moe van mezelf.

Zeer herkenbaar. De vloek van het perfectionisme.. :evil: Perfectionisme dwingt mij om elke keer te proberen het niveau te verbeteren, en een 100% perfect resultaat te verkrijgen. Vooral in de afwerking die een object maakt of breekt. Een object kan nog zo mooi zijn, maar oh wee als er krasjes in zitten. Denk je net dat het gelukt is, schijn je een felle lamp op het oppervlak en zie je ineens nieuwe krasjes in het hout. Gloeiend gloeiende..... :mrgreen:
Niemand is zo maf om een felle lamp op het object zetten en elke vierkante centimeter te inspecteren, maar toch irriteer ik me er aan.

En de al wat oudere objecten keur ik geen blik meer waardig, terwijl mensen om me heen ze nog helemaal geweldig vinden.. Dan moet ik me inhouden om niet korzelig het object af te kraken. :roll:
Zoals Heckemann zegt, om moe van jezelf te worden.

Dat terzijde, het is wel de drijfveer waardoor ik die dingen kan maken die ik maak. Alleen ja, balans heh.

 

[Seek]

Inderdaad, heel herkenbaar. Ik moet me soms dwingen om er gewoon een punt achter te zetten. Nu ik veel met handgereedschap werk ben ik gelukkig wat pragmatischer geworden. Het hoeft niet overal en altijd perfect te zijn.

 

[rickkoorman]

Yep, komt me voor een deel wel bekend voor. Dit weekend kan ik een deel van mijn projecten ergens neerzetten voor de verkoop. Je kan dan echt niet meer aankomen met de werkstukken uit je beginperiode.

Je moet natuurlijk streven naar een zo goed mogelijk resultaat. De hobby'sten onder ons hebben het dan toch wel wat makkelijker : plezier in je hobby is het belangrijkst, als het er dan ook nog eens strak uit ziet dan is dat meegenomen.

 

[WR1944]

Ik denk dat dit streven naar perfectie de belangrijkste drijfveer is om jezelf te verbeteren en nieuwe of betere technieken toe te passen. Maar je moet het praktische niet uit het oog verliezen. Je moet de balans zien te vinden tot hoever je wilt gaan. Anders komt er niets meer uit je werkplaats.
Zeker voor professionele houtbewerkers is het belangrijk om met de klant de uitvoering goed vast te leggen. Dan weet je je ondergrens. Alles wat je meer doet is ingegeven door je eigen streven naar perfectie. En dat wordt niet vertaald in extra betaling.
Ik ben met sommige onderdelen van m'n producten niet tevreden omdat ik nog aanvullingen in de werkplaats wil hebben zoals een freestafel. Ik heb een primitieve tijdelijke oplossing met aardig wat beperkingen. Maar met een freestafel ga ik met frezen betere kwaliteit leveren of ten minste bepaalde bewerkingen simpeler voor mezelf maken.
Sinds een paar weken heb ik een tafelboormachine. Nu weet ik dat m'n gaten echt haaks geboord worden. Dat is een flinke verbetering gebleken, samen met de Forstner boren. En zo ga ik verder met m'n eigen ontevredenheid. Die verdwijnt dan tijdelijk als de gebruiker(ster) als leek meer dan tevreden is als ik weer een klus geklaard heb.

 

[knotwilg]

Een quote van Heckemann die heel herkenbaar is voor me, en wellicht voor veel meer Perfectionisme dwingt mij om elke keer te proberen het niveau te verbeteren, en een 100% perfect resultaat te verkrijgen.

... misschien eens een snufje meer "wabi sabi" proberen?

http://www.simplifylife.nl/UserFiles/pdf/476/476_simp-ruimte_wabisabi.pdf

i.

 

[Heckemann]

Noodgedwongen "Wabi Sabi" ik al. Ik moet tenslotte leven met de, in mijn optiek, imperfecte stukken die ik maak. Dan kan je er net zo goed van genieten en dat doe ik ook.

Het komt er op neer dat ik wel altijd blij ben met wat ik maak, maar hoe dan ook, het is nooit goed genoeg. Familietrekje, denk ik. Mijn vader zat in de papierindustrie waar gebruik gemaakt wordt van geslepen matrijzen die over een rubber rol lopen om de omtrek van bijvoorbeeld enveloppen te stanzen. Hij sleep die uit de hand, met een zoetvijltje, op het oog.... Vakwerk, onvoorstelbaar. En als hij dan klaar was en hij liet zo'n matrijs even testrollen, dan had je een perfecte snede, nergens te diep, nergens te ondiep. Nergens voor nodig, die rubber rol ving alle foutjes keurig op, maar, zei hij: Alles wat de moeite waard is om te doen is de moeite waard om het perfect te doen. In mijn optiek had hij gelijk.

Als we het toch over lastige eigenaardigheden hebben: ik moet ook altijd alles kunnen van mezelf. Zo heb ik leren breien bijvoorbeeld, dat moest ik toch ook kunnen? Na de eerste trui nooit meer gedaan, maar ik kon het lekker wel! Niet dat ik er ooit iets aan gehad heb... Tsja, je zal er maar mee behept zijn.

Groet, Rob.

 

[haasjetik]

Het citaat waar deze draad mee begint is feitelijk van mij en dus herken ik me er wel in. Voor mezelf ben ik kritisch en dat maakt ook dat ik niet zo snel iets van mezelf zal laten zien, al probeer ik de laatste jaren iets gas terug te nemen.

Gezien de reacties op mijn doosje durf ik wel meer, dus ik zal één dezer dagen wat laten zien van een kastje dat ik aan het maken ben.

Het grappige is wel dat het kritische op meer dan alleen het houtwerk zit. Foto's vind ik ook al niet snel goed, maar daar heb ik inmiddels wel zo'n beetje een goed beeld van mijn kwaliteit.

 

[knotwilg]

Alles wat de moeite waard is om te doen is de moeite waard om het perfect te doen.

Wat creeer je liever, een werkstuk met schoonheid ('k heb het hier even niet over "mooi") of een perfect werkstuk (en daardoor wellicht gespeend van enige emotie. (schoonheid is een emotie))?


Alles wat de moeite waard is om te doen, is het waard om met volle aandacht / inzet te doen.

i.

 

[Wilco Flier]

Het is inderdaad herkenbaar, voor een deel. Gelukkig kan ik de schoonheidsfoutjes redelijk relativeren. 95% van de mensen heeft toch geen enkel benul van houtbewerken op die manier zoals wij als forumleden dat doen, dus foutjes vallen hen toch niet op. Het mooi maken doe ik dan ook enkel voor mezelf.

Waar ik de laatste tijd wel mee zit is dat ik tegen de (huidige) grenzen van mijn kunnen aanloop. Ik neem van nature graag uitdagingen aan, en dat resulteert wel eens in het feit dat ik teveel hooi op mijn vork neem. Dan zie ik bijvoorbeeld schitterende werkstukken, flinterdunne schaafkrullen of scheermesscherpe beitels op diverse fora of in tijdschriften, en dan probeer ik dat ook, en vaak is dat gewoon domweg te hoog gegrepen voor me op dit moment. Resultaat is dan dat ik dus veel tijd en energie heb gestoken in projecten die te moeilijk zijn, zodat ik naast alle frustraties ook nog eens geen resultaat geboekt heb. Ik moet nog een balans zien te vinden tussen wat ik kan, en wat "anderen" kunnen, zonder dat ik dat ook direct wil kunnen.

Dat is toch een van de "nadelen" van het forum vind ik, vroeger zat je gewoon in je eentje en zag je geen andere werkstukken, en wat je maakte, dat maakte je gewoon. Enerzijds is dit forum natuurlijk een mooi medium waar ik graag gebruik van maak, anderzijds geeft het ook wel rust als je niet tevaak het "wat-zou-ik-dat-ook-graag-kunnen-effect" hebt. Het forum moet geen doel opzichzelf worden vind ik dan.

Misschien ook herkenbaar voor sommigen?

 

[WR1944]

Er bestaat zo iets als planning. Voordat ik ergens aan begin kijk ik of er nieuwe technieken of nieuwe gereedschappen nodig zijn. Bij elke nieuwigheid probeer ik eerst of dit met een bestaande en beheerste truc valt op te lossen. Anders wordt het gewoon experimenteren tot je vindt dat je het op je werlstuk kunt loslaten.
Ik ben met een paneeldeur bezig, de restauratie van een bestaande. De profielen wilde ik opzuiveren maar de frezen waren waarschijnlijk fabriekseigen. Dus een set gekocht die er veel opleek. Nu sta ik op het punt de rails van een cantra-profiel te voorzien. Dit geheel is voor mij de eerste keer dus ik doe een eeuw over elke stap. Voor de styles (verticalen) heb ik 2 uitleggers gemaakt om de grote lengte op m'n primitieve freestafeltje nog een beetje te ondersteunen. En ik moet ook een oplossing vinden om de rails (dwarsstukken) haaks langs de frees te kunnen halen.
Toen ik er aan begon had ik een aardig inzicht in de moeilijkheidsgraad. Maar ik dacht dat ik de problemen wel op kon lossen. We zullen zien.

 

[armadaman]

Hallo Wouter

Eigenlijk is dit het ultieme dilemma wat betreft het knutselen. Eigenlijk ben ik NOOIT NOOIT NOOIT tevreden. Altijd is er wel wat te verbeteren :evil: :evil:

Ik heb me er uiteindelijk maar bij neer gelegd dat iets KLAAR is. Dat is wat mij betreft de enige methode om door te kunnen. Het gaat er eigenlijk niet om hoe het is geworden, het gaat er om hoe je gevoel er over is.
Ik las ooit in zo'n chinees spreukenboekje: niet te veel tobben, morgen is er weer een nieuwe dag.

Ik weet niet wat jij hier mee aan moet, maar ik ben het in ieder geval kwijt.

Hartelijke groet Hugo

 

[mootje]

leuk om te lezen, en inderdaad heel herkenbaar. ik had al een keer gezegd tegen iemand; 'nou ik ben zo aan het rommelen, twee keer opnieuw begonnen, weet niet of het nog lukt' project wel gewoon afgemaakt, uiteindelijk met 'foutjes' ed voor mijn gevoel. maar diegene vond het mooi, toch wel handig.

ook kreeg ik een keer te horen ; o dat heb ik van jou geleerd om het mooi af te werken en er tijd in te steken voor een beter resultaat. toch leuk om te horen.
dus bij mij is het ook nooit goed, maar inderdaad het is wel op een gegeven moment klaar, probeer wel nieuwe dingen, en diegene die het mooi vind mag het hebben, als het bij mij in de weg staat. maar goed je wilt toch leuk werk afleveren.

 

[Rudolf]

Voor mij ook herkenbaar , het is nooit goed genoeg.

Maar waar ik erg chagrijnig van wordt is dat een stuk gereedschap het niet goed doet/niet goed ingesteld staat, zodat ik fouten in mijn werkstuk heb of dat het veel langer duurt om het klaar te krijgen.

Groeten Rudolf.

 

[haasjetik]

Dat is toch een van de "nadelen" van het forum vind ik, vroeger zat je gewoon in je eentje en zag je geen andere werkstukken, en wat je maakte, dat maakte je gewoon. Enerzijds is dit forum natuurlijk een mooi medium waar ik graag gebruik van maak, anderzijds geeft het ook wel rust als je niet tevaak het "wat-zou-ik-dat-ook-graag-kunnen-effect" hebt. Het forum moet geen doel opzichzelf worden vind ik dan.

Misschien ook herkenbaar voor sommigen?

Het voordeel van dit forum en internet is wel dat je heel veel informatie over bijvoorbeeld een bepaalde manier van werken kunt vergaren, voordat je ergens mee aan de slag gaat. Met een beetje geluk heb je er zelfs al 10 filmpjes over gezien. Zeker als mensen zo eerlijk zijn om ook hun eigen zeperds te melden komt je goed beslagen ten ijs.
Binnenkort hoop ik een keer hout te kunnen gaan buigen (stoomkist), alles 'geleerd' aan de hand van filmpjes.

Neemt allemaal niet weg dat er soms (vaak) dingen toch niet goed gaan. En ik zie die natuurlijk wel.