Weer eens een verrassende uitkomst bij het testen van houtverbindingen(?)
Test van houtverbindingen (video)
- Onderwerp starter The Boktor
- Startdatum
Zwaluw 120 pound (valt tegen) en kale Miterjoint 210 pound!
Kale Miterjoint bijna 2 keer zo sterk als een zwaluwstaartverbinding (110 pound)? IK geloof het pas als het kan worden gereproduceerd.
Overigens: een interessante en goed gebrachte proef. Wel jammer dat de reproduceerbaarheid niet is meegenomen.
Klaas
Kale Miterjoint bijna 2 keer zo sterk als een zwaluwstaartverbinding (110 pound)? IK geloof het pas als het kan worden gereproduceerd.
Overigens: een interessante en goed gebrachte proef. Wel jammer dat de reproduceerbaarheid niet is meegenomen.
Klaas
Dat de simpele verstekhoek zo sterk is, vond ik ook heel opvallend.
De crux zit hem in hoe de belasting is aangebracht, en dat geeft naar mijn idee geen representatief beeld. De verbindingen worden getest op momentbelasting, terwijl dit soort verbindingen in de praktijk zuiver op trek (bijv. een lade) of schuif (bijv. een stoel of bed) worden belast. En elke verbinding heeft zijn sterktes en zwaktes afhankelijk van de situatie, daarom dat er niet één universeel beste verbinding is.
Neem de zwaluwstaartverbinding, die is ontworpen om sterk te zijn in één richting, vanuit vroeger zelfs zonder lijm; bijvoorbeeld in de trekrichting van een lade of in verticale richting voor een wandkast. In deze test zijn de pinnen van de zwaluwstaartverbinding erg iel gemaakt, zeker die aan de rand. In de slow-motion is duidelijk te zien dat de staarten de (te smalle) pinnen naar buiten drukken onder de momentbelasting, en uiteindelijk splijt het hout ook langs een pin waardoor de verbinding loskomt.
De tandverbinding ("box joint") is een variatie op de zwaluwstaart die de inherente mechanische sterkte in één richting mist, maar door het grote lijmoppervlakte in twee richtingen goed belastbaar is.
Ik denk dat de resultaten heel anders zouden zijn als de verbindingen in twee richtingen op trek, en op afschuif zouden worden belast. Dan worden de onderlinge verschillen per toepassing heel snel duidelijk.
Dat neemt niet weg dat het gelijmde verstek indrukwekkend sterk is in deze test. Maar enkel op basis hiervan zou ik voor een hangende kast met dure whisky's de zwaluwstaart niet vervangen door een gelijmd verstek.
De kale Miterjoint was meen ik 50 of 60 pound. De Miterjoint met splines die was idd 210.
De manier van belasten is inderdaad niet zoals je zou verwachten. De onderste poot staat vast en voor zover ik kan zien zit er een klosje onder de plaat waar de gewichten op staan.
Veel hangt dus af van de passing van de stukken en van de wrijving tussen de bovenste poot en de onderzijde van de plank. In een aantal gevallen zie je de plank een stukje zakken als het eerste gewicht erop wordt gezet. Dan past het proefstuk dus niet goed.
Het is ook niet onmogelijk dat het oppervlak van de plank veranderd is na een paar glijpartijen. let op dat de plaats van de klos bij een beetje doorzakken de druk op de rand van de bovenste poot vermindert, wat de kans op wegslippen en falen vergroot.
De testsituatie is dus statisch onbepaald en het is niet goed uit te maken of de belasting op de verbinding in alle gevallen hetzelfde patroon volgt.
Het was beter geweest als de proefstukken aan beide kanten alleen waren opgelegd of als de onderste poot per sé vast moet het contact bovenaan was aangebracht via een rol oplegging zodat de krachten parallel aan de plank worden geminimaliseerd.
Wat ook interessant is te zien wat er overblijft na falen. Sommige proefstukken spatten na falen uiteen in twee losse delen terwijl bij andere een vorm van samenhang bewaard blijft.
Veel hangt dus af van de passing van de stukken en van de wrijving tussen de bovenste poot en de onderzijde van de plank. In een aantal gevallen zie je de plank een stukje zakken als het eerste gewicht erop wordt gezet. Dan past het proefstuk dus niet goed.
Het is ook niet onmogelijk dat het oppervlak van de plank veranderd is na een paar glijpartijen. let op dat de plaats van de klos bij een beetje doorzakken de druk op de rand van de bovenste poot vermindert, wat de kans op wegslippen en falen vergroot.
De testsituatie is dus statisch onbepaald en het is niet goed uit te maken of de belasting op de verbinding in alle gevallen hetzelfde patroon volgt.
Het was beter geweest als de proefstukken aan beide kanten alleen waren opgelegd of als de onderste poot per sé vast moet het contact bovenaan was aangebracht via een rol oplegging zodat de krachten parallel aan de plank worden geminimaliseerd.
Wat ook interessant is te zien wat er overblijft na falen. Sommige proefstukken spatten na falen uiteen in twee losse delen terwijl bij andere een vorm van samenhang bewaard blijft.
Laatst bewerkt: