Bij deze foto’s... het doet altijd wat pijn, zo’n geamputeerde boom. Dit heb ik ook bij eiken- en beukenbomen. Ik stond er vanmiddag toevallig nog een tijd naar te kijken in het bos. Een achtergebleven homp hout.
Voor al het vlees, zuivel en eieren dat we in Nederland produceren is ruim 1 miljoen voetbalvelden aan sojaplantages nodig, voorheen veelal tropisch regenwoud. Dit zal echt niet altijd legale kap zijn.
Voedsel voor consumptiedieren die leven in de hel op aarde.
Zouden we het niet iets meer in perspectief kunnen zien? Uiteraard, de mooiste meubels kun je evengoed maken van essen, kastanje, noten, eikenhout. Gelukkig maar.
En af en toe voor degenen die graag een hartstikke mooi meubelstuk willen maken van verantwoord tropisch hout waar een prijskaartje aan hangt? Een meubelstuk dat een leven lang, misschien wel 2 tot 3 generaties mee kan gaan.
Of, je gaat om 18.00 uur, dag in dag uit een lekker stukje varkensvlees braden of dat heerlijke draadjesvlees laten sudderen. Raar idee, het wordt opgegeten en de volgende dag doortrekken in de wc. Weg! Wat ooit een uniek levend wezen was, helemaal weg.
Dag in, dag uit gebeurt ditzelfde tafereel van sojaplantage tot slachterij en ga zo door. Er zijn meer varkens in Nederland dan mensen! En wat voor voedsel eten al die miljoenen industriedieren in Nederland ten koste van wat?
En die koffieplantages? Geen idee, maar dat gezellige kopje koffie met een houtbewerkingscollega zal ook niet altijd zo tropisch-hout-vriendelijk zijn. Ik kom er steeds meer achter wat ik allemaal niet weet en waar ik onbewust aan mee werk. Of even niet wil weten.
Het internet is in dit opzicht een zegen, een bron van informatie in woord en beeld. Zodat ieder voor zich kan bepalen of het (nog) overeenkomt met je geweten. En soms is er voor de een meer inwerkingstijd nodig dan voor de ander. Of heeft er domweg minder last van of het raakt iemand helemaal niet. Het is een gekke boel, maar wij zijn met z’n allen een totaalpakket in beweging. Zelfs de vrouw op de foto bij die boom draagt haar steentje bij zodat wij weer met iets andere ogen kijken.
Groeten,
Karin.