Verhuizingsperikelen

Zoals bekend zit ik midden in een verhuizing. Omdat alles per zeecontainer naar Amerika gaat moet het degelijk verpakt in verhuisdozen of op een andere manier zeewaardig verpakt worden.
Dus de zaken die te groot of te zwaar zijn voor een verhuisdoos moeten ingekrat worden. Aangezien ik een echte doe-het-zelver ben ga ik die kratten zelf maken. Er moet een stevige bankschroef, een Revox bandrecorder (een A77 voor de kenners) en een Emco Compact 5 draaibankje.
Dus ik dacht mooi m'n voorraadje hout aan te kunnen spreken. Mooi mis dus. Massief hout dient behandeld te zijn tegen allerhande ongedierte en krijgt na behandeling een stempel van een gespecialiseerd bedrijf. Die grap viel dus af. Toen heb ik de officiele regeling er maar op nageslagen. Hout dunner dan 6 mm valt niet onder die regeling maar daar kan je geen kisten van maken. Maar "man made" hout kan wel, dus spaanplaat, MDF of multiplex. Van het multiplex had ik nog voldoende resten en van het slopen van allerlei rekken kwam ook genoeg materiaal vrij. Maar dat multiplex kan je zonder meer niet lekker aan elkaar schroeven. Daar heb ik een Wolfcraft potgatenmal met boor voor besteld.
Als proef maakte ik een kistje voor de bankschroef. Omdat het niet mooi hoefde te zijn maar voldoende sterk durfde ik het niet bij een hoofdstuk over houtbewerken te plaatsen want het voelt meer aan als "butchering." Maar als sfeerbeeld heb ik er toch maar wat plaatjes bij gezet.
Ik was blij dat ik m'n TS55 nog niet verkocht had. Ik had de CMS en de insert al uit elkaar gehaald maar nu kwam het goed van pas. Het was weer een genot om de tafel te gebruiken. Wat zal ik blij zijn als die aan de overkant van de plas is. En nu mis ik m'n werkplaatsje in de USA pas goed, met een Workmate is het toch maar behelpen als een MFT gewend bent. Als ik weer terug ben claim ik het volledige oppervlak (minus stofvrije ruimte voor wasgoedmanden, geen ruzie met vrouwlief) en komt er een echte werkbank.
Nu ga ik het hout zagen voor de Revox.

Hansalmere zei:

Waarom durfde je niet gewoon de delen koud op elkaar te schroeven. Met multiplex en goede schroeven krijg je toch de zelfde stevigheid als nu?

Hans

Klik om te vergroten...

Het multiplex is van Gamma-kwaliteit en ik wilde er ook geen speciale schroeven tegenaan gooien. Met deze techniek ben ik redelijk vertrouwd geraakt en het geheel voelt aan als beton. En dat is voor mij goed genoeg.

BenchWorks zei:

Mooi zo, hoe is het dus gegaan met het kistje? voelt het stevig genoeg aan?
Ik heb de indruk dat je net door het materiaal boort, in mijn trend handleiding staat dat je op 2-3mm van de buitenkant moet stoppen.
Hoe ga je het in de States doen met de stroom voor je 230V machines?

Klik om te vergroten...

Voor de eerste vraag; zie m'n antwoord aan Hans.
Het materiaal is 14 tot 15 mm dik. En de stappen op de mal zijn 12 en 19 mm. Ik heb de stand van 19 mm gebruikt en de boor iets dieper gezet. De bolkopschroeven (met verzonken schroeven trek je alles kapot) zijn 30 lang en ze komen tot op 2 mm vanaf de onderkant van het hout.
Ik neem alleen m'n draaibankje mee. In elk Amerikaans huis komt 2 x 120 Volt binnen. Voor de zware gebruikers draai je op twee fases en dat wordt dan 240 Volt. Ik tak een kabel af van de air conditioning aansluiting (wordt toch niet gebruikt) en zet dat voorlopig op m'n draaibankje. Later wil ik er een echte 120 Volt motor op zetten.
De overige electrische apparatuur is voor audio en dat is allemaal omschakelbaar. En sommige kleine gebruikers hebben voedingen die van 100 tot 240 Volt lopen en ook 50 tot 60 Hz vreten. De wat oudere electrische apparaten waren vaak voor een hele reeks spanningen geschikt.
Maar ik zal blij zijn als het allemaal in dozen en kisten zit en afgehaald is. Dan kan ik tenminste in Amerika in spanning afwachten wanneer het afgeleverd wordt.

De eerlijkheid gebiedt me te vertellen dat ik in het verleden regelmatig schroefde in de kopse kant van multiplex bij bijvoorbeeld laadjes. En de dikte was dan zelfs 9 of 12 mm. Maar dan was het wel een betere kwaliteit als berkenmultiplex. En dan ging er een schroefje in met een dikte van 2,5 of 3 mm met een voorboring. En dan werd er wel gelijmd. De schroefjes dienden dan meer als positionering en lijmklem dan dat ze een wezenlijke bijdrage leverden aan de sterkte. En dan nog voelde je wel eens het hout ter plaatse van een schroefje iets dikker worden.

Het laatste klusje .....

Met het dichtschroeven van de kist voor m'n draaibankje heb ik de laatste klus gedaan in Holland. Wederom geen kistje om trots op te zijn. Maar stevig is het, dat mag ook wel na 200 schroeven (voor de drie kistjes). De draaibank zit met twee M8 slotbouten in de bodemplaat vast, dat loopt niet meer weg.

Ik moest de vorige bijdrage afbreken omdat m'n vrouw begon te chatten. Ik had geen tijd meer om foto's te plaatsen. Na deze klus wordt de CMS-tafel ontmanteld en is de TS55 en de MINI beschikbaar voor de handel.
Het is een vreemd idee om de spullen, die je zo vertrouwd zijn, in te pakken met het idee dat je 3 tot 4 maanden moet wachten tot je ze weer gebruiken kan. Maar ik zal wel blij zijn als alles ingepakt en afgehaald is en ik met alleen een koffer het huis verlaat richting Amerika. Dan is er weer een fase in je leven afgesloten.

MaxxRide zei:

Misschien een vreemde vraag, maar hoe maak je de schroefgaten die je in de planken hebt zitten?

Klik om te vergroten...

Als je naar de eerste foto kijkt van dit onderwerp zie je rechts boven de Wolfcraft mal waar de boormachine aan hangt. Met die mal maak je gaten onder ongeveer 15° en kan je zo een hoek- of een vlakke verbinding maken. Als je zoekt op "Kreg pocket holes" vind je alle informatie over dit systeem.

Dit bericht schrijf ik vanuit Amerika. Dus de verhuizing/emigratie is volbracht. Ik heb er twee maanden over gedaan maar ik ben een paar keer naar het strand geweest en heb natuurlijk diverse familieleden en vrienden bezocht omdat ik die een lange tijd niet meer zal zien. Gelukkig helpt het Internet om het contact te onderhouden.
Zoals ik bij het begin al vermoedde was het uitzoeken en inpakken van m'n spullen niet het moeilijkste. Dat is een kwestie van verhuisdozen vouwen, vullen en eventueel wat beschermen tegen schokken en bijhouden wat in welke doos gaat. Van de verhuizer had ik stickers gekregen waar ik met de printer m'n naam op printte en met een viltstift nummerde. In een lijst hield ik de nummers van de gevulde dozen bij en noteerde de inhoud. Daarnaast had ik drie kisten gemaakt voor de lompe en kwetsbare dingen. De grote delen al;s een CMS-tafel en de toebehoren gingen in bubbelwrap en een hoop tape. Bij elkaar kwam ik op 104 items. Van de 120 dozen en 4 garderobedozen gingen er 25 respectievelijk 2 retour. De verhuizing had ik klaarblijkelijk goed voorbereid want de twee verhuizers waren op de dag van verhuizing ingepland van 7:30 tot 16:30. Om 10:15 was de hele operatie afgerond. Omdat ik dat niet had doorgekregen van het hoofdkantoor moesten ze ook nog alle naden afplakken van de dozen. Maar het spul is op transport en ik ben benieuwd wanneer het aankomt. Dat zal dan wel lijken op een hele vroege Sinterklaas.
Zoals gezegd was het grootste probleem het kwijtraken van de dingen die niet meegingen. Ik heb bijelkaar 140 afvalzakken buiten gezet en er waren hele zware bij. Daarnaast is het grofvuil tot drie keer toe langs geweest. Alleen omdat andere lieden sommige dingen konden gebruiken was de hoeveelheid voor de afvoerder soms wat aan de magere kant. De mindere kwaliteit gereedschap heb ik weggegeven of voor een symbolisch bedrag verkocht. Het betere werk als Festool ging voor hogere bedragen de deur uit alhoewel het animo wat beperkt was. Dat zal wel aan de vakantieperiode gelegen hebben. Maar alles ik de deur uit gegaan en ik heb al van enkelen gehoord dat ze er best blij mee waren. Dat ik iemand ergens blij mee kan maken is natuurlijk ook wat waard.
Ik was weer blij om in m'n werkplaatsje rond te kunnen lopen. M'n vingers jeuken om weer met een project te beginnen.
Waar ik vertrok in storm en regen kwam ik aan in de zomerse warmte, het leek wel het arriveren op een vakantie-adres aan de Middellandse Zee. 's Avonds liep ik even in de donkere achtertuin en ik waande me aan de Riviera met die zwoele warmte en de krekels rondom me. Toen wist ik het, dit kan geen slechte plek zijn om te wonen.

Bedankt Mootje. Ik denk dat ik bij je in de buurt geweest ben want op 26 augustus was ik op bezoek bij een nicht in Naaldwijk.
Omdat je natuurlijk in de laatste momenten spullen vindt die je toch wel wilt behouden dreigde m'n koffer te klein en te zwaar te worden. Omdat $150 betalen voor overgewicht niet erg aantrekkelijk klonk besloot ik een PTT-doos met een deel van de niet-essentiele zaken op te sturen. Dat werd ook een vrij zware doos maar wel een stuk goedkoper. Desondanks had ik bijna 30 kg op de schaal staan bij het inchecken. Gelukkig werd de soep niet zo heet gegeten als hij werd opgediend en ging de koffer ongehinderd de duistere spelonken van de bagage-afdeling in. Er viel letterlijk en figuurlijk een last van m'n schouders.