Een aantal weken geleden ging ik even een tukkie doen op de bank na een dagje klussen in de werkplaats, dit beviel prima alleen het wakker worden
was een stuk minder, eenmaal een beetje wakker ontdekte ik dat ik niet goed kon bewegen en mijn gezicht vreemd aanvoelde, mijn arm en been voelde
verlamd aan en dit bleek ook zo te zijn.
Omdat mijn gezicht ook raar voelde strompelde ik maar naar een spiegel en daar bleek dat de helft ook helemaal uitgezakt was en mijn oog kon niet dicht
en ik keek daarmee alleen heel troebel. Resultaat, ik schrok direct in de stress, wat nu weer dacht ik nog.
Vrouwlief zat naar mijn weten in een belangrijke vergadering, dus ik maar de huisarts bellen en moest direct komen, tja lekker makkelijk gezegd daar ik de buurman
tijdens het bellen met de arts net weg zag rijden.
IK dus maar mezelf in de auto gehesen en naar de vervangend arts gegaan, eenmaal daar aangekomen was ik direct aan de beurt, en ze ging het ZH bellen,
hun antwoord daar, naar de vervangend huisarts was dat ze direct een ambulance moest regelen en ik met spoed naar het ZH moest komen.
Maar een ambulance belde ze niet, ze pakte mij bij mijn arm en geleide mij naar de voordeur, en zij doodleuk, ik heb hier geen zin in je bent geen patiënt van deze praktijk, en ze duwde de deur in mijn bek dicht. Daar stond ik dan met mijn goede gedrag, even niet weten wat daar even snel gebeurde en wat ik nu moest doen, had geen mobiel meegenomen in mijn haast.
Dus ik in overleving modus mezelf weer in mijn auto gehesen en dan maar zelf op weg naar het ZH, 40 km verderop, ondertussen kon ik alleen hinken en mijn andere been meeslepen,
en mijn oog zag al niets meer, gelukkig heb ik een automaat dus het rijden moest mogelijk zijn.
Een maal een km verder, komt er een politie auto vanaf tegengestelde richting, langzaam rijdend. Ik dus zwaaiend de aandacht proberen te trekken maar deze zwaaide terug en reden verder, hun viel dus niets op waarom ik hun aandacht vroeg, dus ik had op dat moment door dat alleen ik, mijzelf kon redden en besloot om er voor te gaan, helaas geen andere keus.
Ondanks dit alles ging het rijden beter dan verwacht en kwam ik veilig aan bij het ZH, daar gestopt op de plek waar de ambulances stoppen bij de spoed hulp.
Gelukkig zitten de doctoren en de medewerkers voor een raam dat direct op de stopplaats kijkt en ik zag vlak voor mijn lampje uitging nog dat ze mij hadden opgemerkt, ondertussen liep het bloed langs mijn ogen over mijn gezicht. Maar hulp kwam eraan merkte ik nog toen voor mijn gevoel al het leven uit mij wegglee, ik herinner me nog dat ik dacht dat dit het was.
Gelukkig was het niet het einde wat ik even dacht, in de uren dat ik weg was, hadden ze mij al door de scanner gehaald, foto's genomen, compleet nagekeken en schoon gepoetst,
maar toen ik wakker werd dacht ik toch even dat ik in de hemel terecht was gekomen want er stonden 3 prachtig mooi jonge zusters naast mijn bed, en het eerste wat ik zei tegen
één van hun, was dat ik naar het ZH moest en niet naar een modellen bureau.
Eenmaal mij wijsgemaakt dat ik toch in het ZH was, werd ik op de hoogte gesteld wat er ondertussen allemaal gebeurt was en mijn vrouw was ook al daar. die even lief lachte en mij op mijn donder gaf of ik wel helemaal goed in mij ei was om zelf te gaan rijden. Gelukkig vonden de 3 knappe zusters het wel heldhaftig waar mijn vrouw natuurlijk weer niet mee kon lachen, pfff jaloers schat. Nee hoor ze wist waar ze aan begon 20 jaar geleden, ze heeft wel vaker met mijn eigenwijze bijltje gehakt.
Dan begint het wachten en het wachten en het wachten, best leuk voor iemand die nul geduld heeft, en toen kwam er een heel team met artsen hun verhaal doen,
Het eerste waar ze aan dachten, was een ongeval, hiervoor de scanner, dit werd uitgesloten, tja er was niemand die vragen kon beantwoorden dus het was voor hun gissen en onderzoeken, de andere zaken konden dan zijn, een beroerte, hersenbloeding of een tumor die opgezet was, want het bloeden langs de ogen moest een oorzaak hebben en dat kon dan
alleen een zwelling in mijn hoofd zijn, en kleine kans kon nog zijn dat het de ziekte van "Bel" was,(gezichts-verlamming) maar dat verzaakt geen bloedingen.
Nu een tijd en een aantal onderzoeken verder, zijn ze er achter gekomen dat ik een verwaarloosde kaakontsteking had van een mislukte poging van het trekken van een verstandskies,
dit was gaan woekeren tussen mijn hersenen en mijn oor en dit zorgt ervoor dat er een aantal belangrijke zenuwen verdrukt worden die je beweging apparaat aansturen, het bloed was de opengeklapte zwelling die door de ontsteking veroorzaakt was.
Nu zo'n 6 weken verder zijn de verlamming verschijnselen al aardig weg en zie ik weer normaal, en begin ik weer te functioneren en heb ik de eerste stappen al weer gemaakt in mijn werkplaats.
Het forum heb ik zo kwaad als het ging met 1 oog wel een klein beetje meegelezen, maar reageren was nog even te veel, maar zit wel weer vol ideeën om te gaan maken.
Al met al was het een hele belevenis die ik niet meer mee hoop te maken, maar gelukkig met een goed einde.
En die vervangend huisarts, dat gaat nog een staartje voor haar hebben, het ZH heeft absoluut geen interesse meer in zaken met haar, ik ga me daar verder niet meer mee bemoeien dat doet de verzekeraar wel, mijn gezondheid vind ik belangrijker.
Gelukkig was de Docter die daar aanwezig was de gene die de huisarts aan de telefoon had gehad, en dus verteld had dat ik per spoed in een ambulance moest gebracht worden.
Deze had direct het vermoeden dat het om mij ging toen ik voor de deur stopte en in elkaar zakte, dit is ijzersterk bewijs dat ik het niet verzon dat ze wijgerde om een ambulance voor mij te regelen in opdracht van het ZH.
Greetzz Sky.
was een stuk minder, eenmaal een beetje wakker ontdekte ik dat ik niet goed kon bewegen en mijn gezicht vreemd aanvoelde, mijn arm en been voelde
verlamd aan en dit bleek ook zo te zijn.
Omdat mijn gezicht ook raar voelde strompelde ik maar naar een spiegel en daar bleek dat de helft ook helemaal uitgezakt was en mijn oog kon niet dicht
en ik keek daarmee alleen heel troebel. Resultaat, ik schrok direct in de stress, wat nu weer dacht ik nog.
Vrouwlief zat naar mijn weten in een belangrijke vergadering, dus ik maar de huisarts bellen en moest direct komen, tja lekker makkelijk gezegd daar ik de buurman
tijdens het bellen met de arts net weg zag rijden.
IK dus maar mezelf in de auto gehesen en naar de vervangend arts gegaan, eenmaal daar aangekomen was ik direct aan de beurt, en ze ging het ZH bellen,
hun antwoord daar, naar de vervangend huisarts was dat ze direct een ambulance moest regelen en ik met spoed naar het ZH moest komen.
Maar een ambulance belde ze niet, ze pakte mij bij mijn arm en geleide mij naar de voordeur, en zij doodleuk, ik heb hier geen zin in je bent geen patiënt van deze praktijk, en ze duwde de deur in mijn bek dicht. Daar stond ik dan met mijn goede gedrag, even niet weten wat daar even snel gebeurde en wat ik nu moest doen, had geen mobiel meegenomen in mijn haast.
Dus ik in overleving modus mezelf weer in mijn auto gehesen en dan maar zelf op weg naar het ZH, 40 km verderop, ondertussen kon ik alleen hinken en mijn andere been meeslepen,
en mijn oog zag al niets meer, gelukkig heb ik een automaat dus het rijden moest mogelijk zijn.
Een maal een km verder, komt er een politie auto vanaf tegengestelde richting, langzaam rijdend. Ik dus zwaaiend de aandacht proberen te trekken maar deze zwaaide terug en reden verder, hun viel dus niets op waarom ik hun aandacht vroeg, dus ik had op dat moment door dat alleen ik, mijzelf kon redden en besloot om er voor te gaan, helaas geen andere keus.
Ondanks dit alles ging het rijden beter dan verwacht en kwam ik veilig aan bij het ZH, daar gestopt op de plek waar de ambulances stoppen bij de spoed hulp.
Gelukkig zitten de doctoren en de medewerkers voor een raam dat direct op de stopplaats kijkt en ik zag vlak voor mijn lampje uitging nog dat ze mij hadden opgemerkt, ondertussen liep het bloed langs mijn ogen over mijn gezicht. Maar hulp kwam eraan merkte ik nog toen voor mijn gevoel al het leven uit mij wegglee, ik herinner me nog dat ik dacht dat dit het was.
Gelukkig was het niet het einde wat ik even dacht, in de uren dat ik weg was, hadden ze mij al door de scanner gehaald, foto's genomen, compleet nagekeken en schoon gepoetst,
maar toen ik wakker werd dacht ik toch even dat ik in de hemel terecht was gekomen want er stonden 3 prachtig mooi jonge zusters naast mijn bed, en het eerste wat ik zei tegen
één van hun, was dat ik naar het ZH moest en niet naar een modellen bureau.
Eenmaal mij wijsgemaakt dat ik toch in het ZH was, werd ik op de hoogte gesteld wat er ondertussen allemaal gebeurt was en mijn vrouw was ook al daar. die even lief lachte en mij op mijn donder gaf of ik wel helemaal goed in mij ei was om zelf te gaan rijden. Gelukkig vonden de 3 knappe zusters het wel heldhaftig waar mijn vrouw natuurlijk weer niet mee kon lachen, pfff jaloers schat. Nee hoor ze wist waar ze aan begon 20 jaar geleden, ze heeft wel vaker met mijn eigenwijze bijltje gehakt.
Dan begint het wachten en het wachten en het wachten, best leuk voor iemand die nul geduld heeft, en toen kwam er een heel team met artsen hun verhaal doen,
Het eerste waar ze aan dachten, was een ongeval, hiervoor de scanner, dit werd uitgesloten, tja er was niemand die vragen kon beantwoorden dus het was voor hun gissen en onderzoeken, de andere zaken konden dan zijn, een beroerte, hersenbloeding of een tumor die opgezet was, want het bloeden langs de ogen moest een oorzaak hebben en dat kon dan
alleen een zwelling in mijn hoofd zijn, en kleine kans kon nog zijn dat het de ziekte van "Bel" was,(gezichts-verlamming) maar dat verzaakt geen bloedingen.
Nu een tijd en een aantal onderzoeken verder, zijn ze er achter gekomen dat ik een verwaarloosde kaakontsteking had van een mislukte poging van het trekken van een verstandskies,
dit was gaan woekeren tussen mijn hersenen en mijn oor en dit zorgt ervoor dat er een aantal belangrijke zenuwen verdrukt worden die je beweging apparaat aansturen, het bloed was de opengeklapte zwelling die door de ontsteking veroorzaakt was.
Nu zo'n 6 weken verder zijn de verlamming verschijnselen al aardig weg en zie ik weer normaal, en begin ik weer te functioneren en heb ik de eerste stappen al weer gemaakt in mijn werkplaats.
Het forum heb ik zo kwaad als het ging met 1 oog wel een klein beetje meegelezen, maar reageren was nog even te veel, maar zit wel weer vol ideeën om te gaan maken.
Al met al was het een hele belevenis die ik niet meer mee hoop te maken, maar gelukkig met een goed einde.
En die vervangend huisarts, dat gaat nog een staartje voor haar hebben, het ZH heeft absoluut geen interesse meer in zaken met haar, ik ga me daar verder niet meer mee bemoeien dat doet de verzekeraar wel, mijn gezondheid vind ik belangrijker.
Gelukkig was de Docter die daar aanwezig was de gene die de huisarts aan de telefoon had gehad, en dus verteld had dat ik per spoed in een ambulance moest gebracht worden.
Deze had direct het vermoeden dat het om mij ging toen ik voor de deur stopte en in elkaar zakte, dit is ijzersterk bewijs dat ik het niet verzon dat ze wijgerde om een ambulance voor mij te regelen in opdracht van het ZH.
Greetzz Sky.
Laatst bewerkt: