Zo, laat ik me maar eens voorstellen.
Ik ben Mijne, 40 jaartjes jong maar voel me rond de 70...
Sinds een jaar of vier, vijf zit ik thuis met een kapotte rug en ben in die tijd een beetje aan het knutselen gegaan met hout en nu met een houtdraaibankje.
Geen superdeluxe model ofzo, maar een Ferm, type onbekend, ik denk dat het een van de eerste modellen zal zijn, slechts 2 snelheden, snel en veel te snel
De v snaar is er een die ooit als vervanging erop gelegd is, een model waar je met plaatjes en schroefjes zelf de lengte kunt bepalen, wat resulteert in een genadeloze trilling op de as (en waarschijnlijk ook voor kapotte lagers heeft gezorgd, maar daar ben ik nog niet geheel zeker van)
De beitels die ik erbij heb zijn volgens mij ook niet van hoge kwaliteit maar dit alles mag de pret niet drukken!
Ze hebben me vroeger altijd gezegd dat je het op een oude fiets moet leren, dus ik maak me er niet al te veel zorgen over.
Ik moet zeggen, sinds ik de draaibank in gebruik genomen heb, komt er weer iets van plezier in mijn leven.
Even uitleg hierover:
12 jaar geleden ben ik voor de eerste keer geholpen aan een hernia, operatie gehad en verder geen probleem mee gehad tot 5 jaar geleden, toen de hernia weer terug kwam op exact dezelfde plaats. Weer een operatie en het leek erop dat alles weer in orde was, maar helaas, litteken weefsel zorgt er nu voor dat ik continue (uitstralende) pijn heb welke ik met medicijnen een weinig kan onderdrukken. Nadeel van die medicijnen zijn de bijwerkingen, suf, concentratieverlies, vergeetachtig en nog een waslijstje..
De ergste bijwerking van mijn 'ziekte' is de sociale isolatie die hieruit ontstaat, je kunt niet zien waar de pijn vandaan komt dus zal het wel niet zo zijn, zeggen ze dan..
Doordat ikzelf niet meer al te mobiel ben, autorijden mag ik in principe niet meer maar nood breekt wet, al is het wel sterk ingekort tot maximaal 30 minuten rijtijd.
Als je dit allemaal bij elkaar optelt en er ook nog een flinke schep financiële problemen bij gooit (direct gevolg van mijn ziekte) dan kun je je voorstellen dat het leven geen plezier meer biedt.
Nu ik de houtdraaibank gebruik en ieder dag weer een beetje meer snap hoe het werkt heb ik er weer ouderwets plezier in! Hout om te draaien lig letterlijk voor het oprapen in het bos, dus oefenmateriaal genoeg
Maar genoeg gezeur over mijzelf, het is wat het is, het leven is wat je ervan maakt met het gereedschap wat je gekregen hebt, en nu ik een nieuw stukje gereedschap heb kan ik er ook weer wat meer van maken
Ik ben Mijne, 40 jaartjes jong maar voel me rond de 70...
Sinds een jaar of vier, vijf zit ik thuis met een kapotte rug en ben in die tijd een beetje aan het knutselen gegaan met hout en nu met een houtdraaibankje.
Geen superdeluxe model ofzo, maar een Ferm, type onbekend, ik denk dat het een van de eerste modellen zal zijn, slechts 2 snelheden, snel en veel te snel
De v snaar is er een die ooit als vervanging erop gelegd is, een model waar je met plaatjes en schroefjes zelf de lengte kunt bepalen, wat resulteert in een genadeloze trilling op de as (en waarschijnlijk ook voor kapotte lagers heeft gezorgd, maar daar ben ik nog niet geheel zeker van)
De beitels die ik erbij heb zijn volgens mij ook niet van hoge kwaliteit maar dit alles mag de pret niet drukken!
Ze hebben me vroeger altijd gezegd dat je het op een oude fiets moet leren, dus ik maak me er niet al te veel zorgen over.
Ik moet zeggen, sinds ik de draaibank in gebruik genomen heb, komt er weer iets van plezier in mijn leven.
Even uitleg hierover:
12 jaar geleden ben ik voor de eerste keer geholpen aan een hernia, operatie gehad en verder geen probleem mee gehad tot 5 jaar geleden, toen de hernia weer terug kwam op exact dezelfde plaats. Weer een operatie en het leek erop dat alles weer in orde was, maar helaas, litteken weefsel zorgt er nu voor dat ik continue (uitstralende) pijn heb welke ik met medicijnen een weinig kan onderdrukken. Nadeel van die medicijnen zijn de bijwerkingen, suf, concentratieverlies, vergeetachtig en nog een waslijstje..
De ergste bijwerking van mijn 'ziekte' is de sociale isolatie die hieruit ontstaat, je kunt niet zien waar de pijn vandaan komt dus zal het wel niet zo zijn, zeggen ze dan..
Doordat ikzelf niet meer al te mobiel ben, autorijden mag ik in principe niet meer maar nood breekt wet, al is het wel sterk ingekort tot maximaal 30 minuten rijtijd.
Als je dit allemaal bij elkaar optelt en er ook nog een flinke schep financiële problemen bij gooit (direct gevolg van mijn ziekte) dan kun je je voorstellen dat het leven geen plezier meer biedt.
Nu ik de houtdraaibank gebruik en ieder dag weer een beetje meer snap hoe het werkt heb ik er weer ouderwets plezier in! Hout om te draaien lig letterlijk voor het oprapen in het bos, dus oefenmateriaal genoeg
Maar genoeg gezeur over mijzelf, het is wat het is, het leven is wat je ervan maakt met het gereedschap wat je gekregen hebt, en nu ik een nieuw stukje gereedschap heb kan ik er ook weer wat meer van maken