jeugd en houtsnijden

ornament

Post veel
29 nov 2011
2.440
536
Hallo Allen,

Gisteren was er de opendeurdag van de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten Antwerpen- DKO, die al meer dan 350 jaar bestaat. Er is een richting Kunstambacht Hout - Beeld wat staat voor "Houtsnijden en Beeldhouwen in hout", dat als een zaterdagcursus aangeboden wordt. De aankondiging en meer info staan hier.


Wat opvalt is dat er al twee jaar na elkaar jeugdige kandidaten ( laten we stellen van ongeveer 18 tot ongeveer 23 jaar) zich presenteren om volgend schooljaar deze cursus te volgen. Dit academiejaarwaren er bij de éne jeugdige student die er al een paar jaar les volgt, nog eens 4 jeugdige eerstejaarsstudenten bijgekomen uit deze leeftijd, samen 5 dus op een totaal van een twintigtal studenten.

4 van de 5 jeugdige leerlingen studeren daarnaast ook nog voltijds in één of andere houtrichting in een door de overheid georganiseerd onderwijs. Eén van die vier studenten studeert aan het Hout- en Meubileringscollege ( HMC) in Rotterdam. En de 5de beëindigde vorig jaar in juni zijn opleiding aan het Hout en Meubileringscollege ( HMC) van Amsterdam.
De andere drie studenten volgen elk les op een redelijke afstand van Antwerpen.

Voor volgend schooljaar dienen zich nu reeds, voor de officiële inschrijvingsperiode begint, opnieuw een 4 of 5 tal jeugdige studenten aan, waaronder heel verbazend, opnieuw iemand van HMC Rotterdam en iemand van HMC Amsterdam. Dit aantal kan dus nog sterk verhogen.

Er is dus een teken dat er wat meer jonge mensen interesse hebben voor dit soort ambachten? Ik hoor toch zoveel het omgekeerde?


Er is tussen de andere kandidaten was er ook weer eens een leraar hout, ook een leraar "van een uiterst gespecialiseerde, verfijnde tak van houtbewerking". Uit privacy overwegingen worden er geen details gegeven, leraren met deze specialiteit zijn uiterst, echt uiterst, zeldzaam, dus veel te gemakkelijk terug te vinden.

Een tendens die al meerdere jaren bezig is, maar blijft verbazen, is dat men heel grote afstanden wil afleggen om in Antwerpen te komen studeren. De gemiddelde woonafstand - Antwerpen neemt eerder toe. De jeugdige kandidaten leggen gemiddeld dezelfde afstand af. Dat vind ik ook iets ongelooflijk.

Nieuwe kandidaten kunnen zich nog niet inschrijven, dat is voor binnenkort. Dan zullen we pas weten wie er echt naar de cursus gaat komen.

off topic , maar belangrijk : het bekende forumlid Sirjacobsd vereerde ons met een bezoek. Echt een heel sympathieke kerel, heel ontspannen, en zeer leergierig, met heel veel respect voor de andere, zijn mening dringt hij niet op (integendeel) . Heel veel genoten van het lange, rustige, gesprek, tussen het uitleg geven aan de kandidaten door. Bedankt voor het bezoek Sirjacobsd, zeker het meest gedenkwaardige aan deze dag. Ik keek er al naar uit na al je mooie posts, vakmanschap en werkstukken, maar de verwachtingen werden ruim overschreden.

website "Houtsnijden en Beeldhouwen in hout van de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten Antwerpen- DKO"

groeten,
Ornament
 

Caspar Labarre

Actieve deelnemer
4 okt 2008
677
0
Omdat er een dergelijke opleiding in Nederland niet bestaat!

Het is toch ook eigenlijk onberekenbaar, ons handelen...

Ik denk zeker dat de neiging om iets vast te pakken en te voelen wat je doet populairder word. Jongeren zijn niet gek...in tegendeel, ze zien heel goed wat ontbreekt. Het probleem is dat ze iemand tegen moeten komen die ze door de moeizame ontwikkelingsperiode heen helpt. Ze missen de ervaring en het is zwaar om niet zeker te weten of het wel gaat lukken, als je iets probeert.

Ook als men geen houtsnijder word, zou het een goede opleiding zijn dunkt me...Juist omdat het zo overzichtelijk een leerproces inhoud wat niet weg vlucht achter veelheid en met een stoffelijk ding als rechter.

Al met al goed werk!
 

ornament

Post veel
29 nov 2011
2.440
536
Dat is goed verwoord en dat zou wel eens de uitleg kunnen zijn.

Zeker voor de + 27 jarige ( ongeveer)studenten zie je duidelijke een bewuste keuze ( balans maken)om met "hun handen in hout, ( of klei, of steen enz) te willen zitten" om contact te krijgen met materie. Dat de meest virtuoze beelden, ornamenten met eenvoudige gereedschappen en duidelijke techniek gemaakt worden zal zeker ook meespelen. Je duwt je gutsen vooruit of je klopt erop, en je slijpt die dingen af en toe. Dan hebben we al 95 % van de techniek gehad. Mogelijk geldt dit ook voor de groep 18 tot 23 jaar. Ik vind het wat onduidelijk omdat die groep heel veel ( veelheid) kansen heeft om heel veel te ontdekken en misschien nog niet zo bezig zijn met "balans maken". Als reden om deze richting te volgen wordt het vergroten van hun mogelijkheden aangegeven, scholing dus. Maar dar zegt nog niet veel over de reden waarom ze dan specifiek houtsnijden kiezen.

De moeilijkheid , voor elke student zit in de vormgeving : deze is complex, hier komt het bestuderen van het kunstpatrimonium zich aanmelden, het zich cultureel verrijken. Een levenswerk, dus, hopeloos oneindig... . Het gevoel, de spanning op de vormen krijgen, overtuigingskracht in de vormen leggen, expressie, enz. De motoriek , ook de noodzakelijke tweehandigheid , zal zich aanpassen aan vormen die men wil maken. Hier wordt een veelheid aan "specifieke bewegingen met de gutsen, grepen enz " ontwikkeld.

En ja, inderdaad, elke student worstelt met de onzekerheid over de uitkomst van zijn snijwerk , en dat kan heel zwaar wegen.
Aanmoedigen om ervoor te gaan, om in het water te springen helpt. Weinig nadruk leggen op nauwkeurigheid, terwijl dat natuurlijk wel verwacht wordt, anders blokkeren de meeste studenten en durven niet meer. Het is maar een stuk hout, en er zijn nog andere stukken. En verder een duidelijke vormbenadering aanleren. Nog een "veilige haven" is het corrigeren van het werk: de leerling is heel wat geruster als ze weten dat zo ongeveer elke fout die ze maken door de leraar opgelost kan worden (zonder plakken) en er niets in de vuilbak beland. Een vangnet dus.

Groeten
Ornament
http://www.houtsnijden.eu
 

Caspar Labarre

Actieve deelnemer
4 okt 2008
677
0
Je kunt iemand leren een rechte lijn te trekken; een kromme te maken en te snijden (...) met bewonderenswaardige snelheid en precisie; en zijn werk zal volmaakt in zijn soort zijn: maar als je hem vraagt na te denken over die vormen, te overwegen of hij zelf geen betere kan bedenken, houdt hij op; de uitvoering wordt aarzelend; hij denkt na en tien tegen één denkt hij verkeerd; tien tegen één begaat hij een vergissing bij de eerste aanzet die hij tot zijn werk doet als denkend wezen. Maar desondanks heb je een man van hem gemaakt, ervoor was hij slechts een machine, een bezield instrument.

John Ruskin, The Stones Of Venice

Gelezen in Richard Sennet, De Ambachtsman pagina 132
 

ornament

Post veel
29 nov 2011
2.440
536
Hallo Caspar,

Dat is nu eens een interessant uitspraak. Daar herken ik wel wat in.

Ik denk dat de oorzaak ligt in het nog niet begrijpen van de kern, de samenhang tussen een aantal parameters die tegelijk in het oog moeten gehouden worden, zorgt ervoor dat men zich in het begin vaak fixeert op één handeling, bewerking en het doel voorbij gaat zodat het mislukt.

Bij het beeldhouwen in hout vertaalt zich dat bijvoorbeeld als volgt: men maakt bijvoorbeeld een deelvorm, ( vb een haarlok) concentreert zich heel hard om die zo goed mogelijk te analyseren te snijden met grote nauwkeurigheid, gaat wat dieper tijdens het steeds verder perfectioneren, en gaat door het voorhoofd , de schedel ( de buurvorm). Dus vergeten om steeds de interactie met de buurvormen te blijven onderzoeken, is gerelateerd met het werken en denken met proporties in plaats van enkel absolute maten.

Nog niet voor de kachel, hoor.

Om het terug goed te krijgen herstelt men "gewoon" de relatie tussen de deelvormen, en houdt de grote vorm waaruit die deelvormen zijn ontstaan in herinnering. Relaties en proporties zijn dan de leidraad van de beeldhouwer, niet de absolute maten uit de meetkunde. Een moeilijke klus eigenlijk, want de maten kloppen niet meer, gooi de passers maar weg. De leraar zal ongeveer elke les meer dan 50% van de lestijd met diverse correctie' s bezig zijn. Een paar besliste, drastische, slagen zijn soms genoeg om het terug recht te krijgen. Meestal is het iets langer.

Uitzonderlijk wordt het echt lastig en dan duurt het nog langer. Dan moet er worden gejaagd, gericht gezocht naar een plastische oplossing. Het moment waarop het beeld terug functioneert. Eén verkeerde beslissing bij het herstel en het is definitief "niet hersteld". Dit terwijl er niet kan getreuzeld worden , te voorzichtig mag gewerkt worden, dat is trouwens altijd waardeloos . Er moet tenslotte duidelijk iets veranderen, vormen en de interactie ertussen moeten er beslist uitzien.. Het vangnet dus, de leerlingen moeten erop kunnen rekenen dat een verkeerde beslissing bij het hakken van marmer of hout kan gecorrigeerd worden.

Zeer complex dus, net als een muziekinstrument gaan beginnen te bespelen, normaal dat een beginner onwennig is, aarzelt.

We zijn natuurlijk ook nog opgevoed met meetkunde, en voor de meeste leerlingen is het zeer bevreemdend om dit te verlaten. Het ruitjesschrift ( platte vlak) verlaten om echt ruimtelijk te moeten gaan werken met bol- en ei-achtige vormen (dus niet de vertrouwde kubussen, balken, blokjes , bakstenen) is voor de meesten gelijk aan een andere onbekende wereld binnen stappen en zekerheden moeten opgeven, dus het avontuur aangaan.

Ja , Caspar, je citaat is herkenbaar als een eerste stap in een nieuw leerproces. Volledig normaal want alle ambachten zijn complex en dit geldt voor . Vandaar de lange leerprocessen.
Opvallend is ook dat de inzichten in stappen komen. En verworvenheden komen pas na het door-trainen.

groeten
Ornament
http://www.houtsnijden.eu
 

Caspar Labarre

Actieve deelnemer
4 okt 2008
677
0
Wat ik vooral uit het citaat haal, als ik het abstraheer. Is de roep om individuen te leren voor zich zelf te denken. Een zelfkritisch proces aan te leren gaan. Hoe zwaar het leven er ook van word, uiteindelijk is het de enige manier om gelukkig te leren zijn.

Als ik jou beschrijving lees over rekening houden met andere facetten tijdens het werken aan een haarlok. Dan denk ik, dat moet je ook in het dagelijks leven. Niets van ons handelen is zonder gevolgen en men moet altijd bezig kunnen zijn om te sturen als dat wat we doen toch niet goed blijkt te zijn voor een ander of de natuur rondom.

Iemand die met een stuk hout een leven lang kan variëren, brengt niet alleen grootse en wonderlijke dingen aan het licht. Is ook minder schadelijk voor zijn omgeving. Deze manier van leven zou beginpunt en eindpunt van al ons handelen moeten zijn. Je kunt zo ook een leven lang bezig zijn met groenten verbouwen of voetballen...
 

Deze plek is voor toekomstige tekst. Door nu alvast deze kolom te activeren blijft de kolommen structuur ongewijzigd en de lezerservaring hetzelfde als er hier content geplaatst gaat worden.

Hier kan straks ook info geplaatst worden.