Anderhalve week geleden ben ik begonnen met het in wat avonduurtjes maken van een zgn. Japans Kristal, uit het boek 'Spelen met puzzels' van Peter van Delft en Jack Botermans.
Ik heb het kristal gemaakt uit enkele stukken hout die ik nog had staan. Eerlijk gezegd heb ik geen idee welke soorten het zijn; gewonnen uit afgeschreven hardhouten kozijnen (meranti?) en een salontafel van wat zachter, lichter hout (kersen?).
50 stukjes van 2x2 balkjes, die op een ingenieuze wijze in elkaar passen en 1 'sleutelstuk', dat kan draaien en de puzzel 'opsluit':
De balkjes heb ik gemaakt met m'n zaagtafel en vandikte bank. De rest ging met het handje en vereiste enige oefening voor deze jongen. De eerste paar stukjes hebben me niet gek veel minder tijd gekost dan de hele rest en uiteindelijk heb ik ze ook nog weggegooid omdat ze niet goed pasten (te los).
Eerst heb ik alle balkjes op de juiste lengte afgezaagd. Vervolgens de inkepingen afgetekend en uitgezaagd en gehakt. Misschien dat ik in het vervolg het op de juiste lengte zagen wel als laatste zou doen en in eerste instantie een centimetertje teveel zou afzagen (je hebt dan wel een halve meter extra hout nodig).
De dikte van de balkjes luistert heel nauw en het werkte bij mij alleen door het gebruik van een balkje om de afstanden op de balkjes af te tekenen. (gelijkend op de wijze waarop je zwaluwstaarten kunt aftekenen) De bodem van de inkepingen heb ik met een mes in het hout aangegeven, m.b.v. een op een balkje geplakte stalen liniaal, hier op de voorgrond.
Daar kan je dan het af te tekenen stukje tegenaan leggen et voilá: altijd raak.
De verstekzaag was ingesteld de helft van de dikte van een balkje. Daarmee zijn alle inkepingen ingezaagd. Daarna is het een kwestie van enige arbeid met beitels. Passen, bijsnijden, passen, bijsnijden, repeat. Een vlijmscherpe beitel is een absoluut vereiste, zeker in het donkere hardhout, dat nogal makkelijk uitbrak. Maar als je in de flow raakt is het met een beetje Ludovico Einaudi op de achtergrond lekker rustgevend werk.
Ik ben redelijk tevreden, al zijn na wat schuurwerk sommige delen die van het zachtere hout zijn gemaakt heel iets te smal geworden, waardoor er her en der wat kiertjes te zien zijn. Aan de andere kant is het bij een heel nauw sluitende puzzel erg lastig de puzzel goed in elkaar te krijgen. Als ik 'm vergelijk met de foto uit het boek, is 'ie in ieder geval best goed gelukt. Nu nog even kijken of ik 'm ga lakken of oliën
Voor degenen die 'm zelf willen maken, dit zijn de onderdelen (en aantallen) van de puzzel:
Ik heb het kristal gemaakt uit enkele stukken hout die ik nog had staan. Eerlijk gezegd heb ik geen idee welke soorten het zijn; gewonnen uit afgeschreven hardhouten kozijnen (meranti?) en een salontafel van wat zachter, lichter hout (kersen?).
50 stukjes van 2x2 balkjes, die op een ingenieuze wijze in elkaar passen en 1 'sleutelstuk', dat kan draaien en de puzzel 'opsluit':
De balkjes heb ik gemaakt met m'n zaagtafel en vandikte bank. De rest ging met het handje en vereiste enige oefening voor deze jongen. De eerste paar stukjes hebben me niet gek veel minder tijd gekost dan de hele rest en uiteindelijk heb ik ze ook nog weggegooid omdat ze niet goed pasten (te los).
Eerst heb ik alle balkjes op de juiste lengte afgezaagd. Vervolgens de inkepingen afgetekend en uitgezaagd en gehakt. Misschien dat ik in het vervolg het op de juiste lengte zagen wel als laatste zou doen en in eerste instantie een centimetertje teveel zou afzagen (je hebt dan wel een halve meter extra hout nodig).
De dikte van de balkjes luistert heel nauw en het werkte bij mij alleen door het gebruik van een balkje om de afstanden op de balkjes af te tekenen. (gelijkend op de wijze waarop je zwaluwstaarten kunt aftekenen) De bodem van de inkepingen heb ik met een mes in het hout aangegeven, m.b.v. een op een balkje geplakte stalen liniaal, hier op de voorgrond.
Daar kan je dan het af te tekenen stukje tegenaan leggen et voilá: altijd raak.
De verstekzaag was ingesteld de helft van de dikte van een balkje. Daarmee zijn alle inkepingen ingezaagd. Daarna is het een kwestie van enige arbeid met beitels. Passen, bijsnijden, passen, bijsnijden, repeat. Een vlijmscherpe beitel is een absoluut vereiste, zeker in het donkere hardhout, dat nogal makkelijk uitbrak. Maar als je in de flow raakt is het met een beetje Ludovico Einaudi op de achtergrond lekker rustgevend werk.
Ik ben redelijk tevreden, al zijn na wat schuurwerk sommige delen die van het zachtere hout zijn gemaakt heel iets te smal geworden, waardoor er her en der wat kiertjes te zien zijn. Aan de andere kant is het bij een heel nauw sluitende puzzel erg lastig de puzzel goed in elkaar te krijgen. Als ik 'm vergelijk met de foto uit het boek, is 'ie in ieder geval best goed gelukt. Nu nog even kijken of ik 'm ga lakken of oliën
Voor degenen die 'm zelf willen maken, dit zijn de onderdelen (en aantallen) van de puzzel:
