Mijn eerste kopstoten snijplank

Ah shit - die hopeloze automagische spellingscorrectie. Kopshouten plank natuurlijk...

Amerikaans noten en esdoorn. Mijn huidige broodplank (teak langshout) is inmiddels meer splinter dan wat anders - mijn zoon wil er zijn boterhammen niet eens meer op snijden - dus er moest een nieuwe komen. Ik dus maar de stoute schoenen aangetrokken en mij aan mijn eerste kopshouten plankje gezet. Balkjes gezaagd, gevlakt (shit, staat die langsgeleider weer niet haaks...), verdikt (precies vierkant - volgende keer laat ik ze in de hoogte wat groter, zodat ik na de eerste lijmronde wat meer materiaal heb om de plank vlak te schaven en precies op de juiste dikte uit te komen), verlijmd, lijm weggestoken, verdikt, gezaagd, verlijmd, verdikt, randen met blokschaafje afgerond, geschuurd (vlakken met de rotax, randen met de hand), en in de olie gezet. Resultaat:



en in gebruik genomen:

Toxiq zei:

Met zo een grote boterham wordt dat een half potje schaak
Mooie strakke plank

Klik om te vergroten...

Ja, behalve die ene snipe dan ;-)

jelmer zei:

Prachtig. Ben je ook extra voorzichtig met brood snijden om de plank niet te raken?

Klik om te vergroten...

Nee hoor. Het is gewoon een gebruiksartikel... Vandaar ook die foto, kan ik nog terugzien hoe hij er zonder krassen uitzag

Willempie zei:

Je kan je bericht achteraf nog wijzigen .

Klik om te vergroten...

Ja het bericht wel, maar de titel niet...

maja158 zei:

Mooi werk hè? WElke olie heb je gebruikt?

Klik om te vergroten...

Tungolie van de cokerije, zelf gemengd tot een meubelolie/'gekookte' olie (net als mijn lijnolie meubelolie, maar ik had nu gewoon 2 liter tungolie staan): 45% olie, 38% gomterpentijn, 10% citrusolie, 5% (lijnolie) standolie, 2% mengsiccatief.

O Peatey zei:

En wat is de filosofie achter dit recept Henk?

Klik om te vergroten...

Min of meer standaardrecept voor een meubelolie met oplosmiddel. De standolie zorgt voor een wat 'steviger' polymeer dan een pure lijnolieoxidatie. Oplosmiddel zorgt voor een betere doordringing in het hout, als gevolg van de lagere viscositeit. Oplosmiddel verdampt vervolgens, maar een bomterpentijn reageert ook mee in de uitharding van de lijnolie, en modificeert de coating dus ook enigszins. De citrusolie is (net als de terpentijn) een terpeenolie, verdampt ongeveer even snel, en is er alleen om de geur wat aangenamer te maken. Het mengsiccatief is voor de droging van de olie - overigens gaat tungolie een klap rapper dan lijnolie - als ik 100 ml olie maak met lijnolie kan ik dat rustig een paar maanden bewaren voordat het in de pot uithardt, met tungolie lukt me dat niet...

Overigens - gekookte lijnolie heet zo omdat de klassieke siccatieven alleen bij langdurig koken in de lijnolie oplosten. Het heeft dus niks te maken met dat lijnolie vroeger gekookt werd en nu met siccatieven behandeld - het gebruik van siccatieven is al zo oud als het gebruik van lijnolieverf in de schilderkunst - zeg begin 16e eeuw. Het effect van siccatieven is 'ontdekt' als gevolg van het gebruik van bepaalde pigmenten, met name loodwit. Dat moest, om een fatsoenlijke verf te bekomen, lang met de olie gekookt worden. Daarbij bleek dat de resulterende witte verf veel sneller en beter droogde dan sommige andere kleuren.

Loodwit -loodoxide- lost slecht op in olie; bij het koken om toch een goed pigment te krijgen wordt een deel van het loodoxide omgezet in loodzouten van (vrije) vetzuren (die altijd in de olie aanwezig zijn, en door het koken ook gevormd worden). Die loodzepen zijn de feitelijke siccatieven. Moderne siccatieven zijn ook metaalzouten van vetzuren, of andere organische zouten die goed in olie oplossen. Een moderne meubelolie (of 'gekookte' lijnolie) hoeft dus niet meer gekookt te worden om de siccatieven op te lossen - dat gaat vanzelf. 'Gekookte' lijnolie betekent tegenwoordig dus niks anders dan 'sneldrogende' lijnolie voorzien van siccatieven. Oh, en siccatieven op basis van lood zijn al jaren verboden. De meeste moderne siccatieven zijn op basis van mangaan en zirconium zouten (en soms nog wat andere metalen). Deze metaalzouten worden in zijn geheel in de polymeermatrix opgenomen (niet alleen in de massa opgesloten, maar echt chemisch verbonden met de matrix) en zijn dus, na uitharding, niet meer biologisch beschikbaar.